เมษายนปีก่อน (2015) ดอนและเดียนน่าชวนไปเที่ยวภูฏาน พอลถามว่าเราต้องการจะไปหรือเปล่า...เราตอบตกลงทันทีเพราะภูฏานเป็นหนึ่งในประเทศในฝันที่ตั้งใจไว้ว่าสักวันหนึ่งต้องไปเยียนให้ได้. แต่เมื่อพอลชำระค่าทัวร์ล่วงหน้าทำให้เราอึ้งไปครึ่งวัน...แล้วเราก็ถามว่ายกเลิกทริปได้ไหม, เพราะแพงเหลือเกิน... ทั้งนี้เพราะบริษัททัวร์เป็นบริษัทจากอเมริการ, และทัวร์นี้เป็นทัวร์สำหรับนักถ่ายภาพโดยเฉพาะ...พอลยืนกรานที่จะไป...อ๊ะ..ไปก็ไป.
ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนก็จะเดินทางแล้ว, ยังรู้สึกว่าไม่พร้อม..ทั้งร่างกายและจิตใจ... วันนี้เริ่มตื่นเช้าออกกำลังกายโดยเดินจากหลังสวนสัตว์ขึ้นไปวัดผาลาด, ระยะทางไปกลับ 4.6 กิโลเมตร ฟังดูไม่ไกลแต่ทางลาดชัน แค่นี้ก็พอทำปวดขามากเลยทีเดียว กอรปกับเราไม่ได้ออกกำลังกายมานานจึงทำให้การออกกำลังกายง่ายๆ กลายเป็นเรื่องยากไปเลย. การเรียนรู้เรื่องถ่ายภาพนั้นแทบจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติม, กล้องที่จะเอาไปในทริปนี้เป็นกล้อง Canon EOS 60D ซื้อเมื่อสี่ปีก่อน, เราถึงกับเข้าคอสเรียนการถ่ายภาพด้วยกล้อง DSLR เลยทีเดียว, แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับใช้กล้องตัวนี้แค่สองทริป เพราะกล้องใหญ่เทอะทะ พกพาไม่สะดวก. ในเรื่องของข้อมูลเกี่ยวกับภูฏานก็ยังอ่านข้อมูลได้ไม่เยอะอย่างที่เราต้องการ...สรุปว่าไม่พร้อมไปซะทุกเรื่อง
พริ้นท์เอกสารทั้งข้อมูลการท่องเที่ยวจากบริษัททัวร์ที่ส่งมาให้ (อ่านบางส่วนแระ) ตั๋วเครื่องบินก็พริ้นท์มาหมดแล้ว, วีซ่าอินเดียต้องไปขอที่ทิมพู... ตอนกลับบินจากสนามบินที่อินเดีย...อย่างน้อยเราก็เตรียมเอกสารพร้อมเกือบทั้งหมดแล้ว.
