2019-04-16 เวียดนามทริป วันที่ 8 - นั่งกระเช้าไฟฟ้าเมืองดาลัท, เที่ยววัดตรั๊กลัม

ตอนกินข้าวเช้าคุยกันว่าวันนี้จะทำอะไร สรุปว่าจะไปนั่งกระเช้าไฟฟ้าและจะไปวัดพระพุทธรูปทองคำ. หลังกินข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องและนัดเจอกันที่ล็อบบี้ตอน 10 โมง... เราลงมาห้านาทีก่อนเวลา, ป้าหยุ้มเจ้าของโรงแรมโทรเรียกแท็กซี่ให้ ซูซานลงมาช้า นั่งรอในแท็กซี่ สักพักซูซานก็ลงมา สถานีกระเช้าไฟฟ้าอยู่สองกิโลกว่า ห่างจากโรงแรม ซื้อตั๋วกระเช้าไฟฟ้า ไปกลับคนละ 80,000 ดอง ประมาณ 110 บาท ถ้าซื้อตั๋วไปอย่างเดียว 60,000 ดอง

เดินขึ้นบันไดเจอวิวก่อนเข้าไปซื้อตั๋ว เลยหยุดถ่ายรูปสักหน่อย

เข้าแถวซื้อตั๋วกระเช้าไฟฟ้า ไปเที่ยวเดียว 60,000 ดอง, ไปกลับ 80,000 ดอง, เด็ก 40,000 ดอง เราซื้อตั๋วไปกลับ แปดหมื่นดอง หรือประมาณ 120 บาท

คนไม่เยอะ ได้ตั๋วก็เดินไปตามทางเข้า ไม่ต้องต่อแถว เพราะแถวเพราะไม่มีใครเลย กระเช้าไม่ได้จอดสนิท เราต้องรีบก้าวเท้าขึ้นกระเช้าแล้วประตูก็ปิด กระเช้าก็เคลื่อนตัวออกจากสถานี... ใช้เวลาขึ้นสู่ยอดเขาประมาณ 15 นาที. วิวสวยมากๆ พอถึงยอดเขาแล้ว พอลไม่อยากเดินจึงนั่งรอที่ร้านกาแฟ ส่วนเรากับซูซานพากันเดินขึ้นไปเยี่ยมชมวัดทรั๊กลัม Truc Lum temple วัดพุทธนิกายเซน มีคนไทยมาเที่ยวที่นี่เยอะมาก  เดินประมาณ ชั่วโมงกว่าๆ กลับมาหาพอลที่ร้านกาแฟ แล้วพากันเดินลงไปเพื่อขึ้นกระเช้ากลับ เราวิ่งไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาซื้อของเล่นฝากเพิร์ซลูกแอน แล้วตามพอลกับซูซานที่นั่งรอเราอยู่ทางขึ้นกระเช้า กำลังจะเดินเข้าไป เจ้าหน้าที่ปิดประตูใส่หน้าเห็นๆ... แป่ว! ปิดพักเที่ยงเปิดอีกทีตอนบ่าย.. พอลและซูซานนั่งรอ ส่วนเราเดินกลับไปวัดอีกรอบ เดินเล่นฆ่าเวลา แล้วกลับมานั่งรอ และแล้วก็บ่ายโมง, ประตูเปิดก็กระโดดขึ้นกระเช้าไฟฟ้า วิวชมยังไงก็สวยเหมือนเดิม

ตอนเราไป คนแทบไม่มี ไม่ต้องต่อแถวเลย
ในรูปดูไม่สูงเท่าไหร่ แต่จริงๆแล้วสูงมากเลยทีเดียว
ทางเข้าวัดตรั๊กลัม
ทางเดินขึ้นวัด ทำทางเดินได้ดีมา
ด้านหน้าวัด
ข้างในวัด
พระเดินสำรวจตรวจตราภายในสวย
องค์เจดีย์ภายในวัด
ทางเดินไปอีกฝั่งของวัด
นั่งกระเช้าไฟฟ้ากลับ หลังนั่งรอ 1 ชั่วโมง เพราะไม่รู้ว่าปิดพักเที่ยง

ลงมาถึงสถานีด้านล่าง แวะนั่งเก้าอี้นวด... แล้วลงมานั่งแท็กซี่ไปวัดพระพุทธรูปทองคำ จากสถานีกระเช้าไฟฟ้าไปถึงวัดนั่งรถประมาณ 15 นาที, ทางเข้าค่อนข้างไกลจากถนนใหญ่เลยให้แท็กซี่จอดรอ... พวกเราเข้าไปถ่ายรูปและเดินเล่นจนรอบ แล้วกลับมาขึ้นรถ... ให้แท็กซี่จับไปส่งโรงแรมตามนามบัตรที่ยื่นให้... แท็กซี่ขับกลับทางเดิมซึ่งค่อนข้างอ้อม แต่เราไม่สามารถสื่อสารกันได้ เลยปล่อยเลยตามเลย... แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะค่ารถที่นี่ถูกมากจริงๆ พอเดินขึ้นบันไดโรงแรม ฝนก็กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ปราณี... แยกย้ายกันเข้าห้อง, เอนหลังพักผ่อน

มาวัดพระพุทธรูปทองคำ องค์ขวามือล่างล่างนั่นพอลอ่ะ.. ทำเนียน!

รูปปั้นพระพุทธเจ้าปางประสูติ 

ด้านหน้าวัด

ภายในวัด

กลับถึงโรงแรมฝนตกหนักกว่าเมื่อวานอีก

หกโมงเย็นซูซานมาเคาะห้องตามนัด วันนี้จะไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารฝรั่งเศสชื่อ Botea Bistro พอลเช็คจากทริปแอ๊ดไวซ์เซอร์... ร้านอยู่ตรงกันข้ามกับบิ๊กซีดาลัท เราส่งที่อยู่ให้คนขับพร้อมกับบอกว่าอยู่ตรงกันข้ามกับบิ๊กซี... ขับมาถึงวงเวียนหน้าตลาดคนขับพยายามเลี้ยวไปทางตรงกันข้าม เรากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง... โน..โน..โน.. แล้วชี้ไปทางบิ๊กซี, คนขับหักพวกมาลัยกลับไปตามทางที่เราชี้ด้วยความตกใจ... แหม่ๆๆๆ จะขับพาอ้อมซะงั้น, พอมาถึงหน้าร้านเราชี้ให้จอด แล้วสะบัดตูดลงรถ ปล่อยให้พอลจ่ายเงินแล้วเดินตามมา... ที่จริงกลัวคนขับเปิดประตูลงมาต่อยอ่ะ 5555

แท็กซี่ขับผ่านหน้าตลาดดาลัท

ถนนตกแต่งด้วยไฟประดับสีสดใส

หน้าร้าน

เดินเข้าร้านอาหาร ไม่ได้แต่งสวยหรู แต่ออกชิคๆ พนักงานพาขึ้นไปชั้นสองแล้วชี้ให้เลือกนั่งโต๊ะที่ว่างพร้อมยื่นเมนูให้พวกเรา... อาหารที่นี่แพงหูสี่, ถ้าแพงกว่านี้จะเป็นหูห้า 55555 สั่งไวน์ไป 1 ขวด แล้วหลับหูหลับตาสั่งอาหารเพราะไม่อยากดูราคา... ร้านอาหารฝรั่งเศส พนักงานเป็นคนเวียดนาม, เปิดเพลงอิตาเลี่ยน, สั่งไวน์จากชิลี, สั่งสเต็กนำเข้าจากออสเตรเลีย, คนสั่งเป็นอเมริกันและคนไทย... กราบ....

ตอนเปิดไวน์ให้จิบชิมรู้สึกว่ารสไม่ค่อยนิ่มเท่าไหร่แต่พอเปิดทิ้งไว้สักพักนี่หยังลำเลย, อาหารอร่อยใช้ได้, ดนตรีเปิดพอให้ครึกครื้นไม่ถึงกับดังหนวกหู, เพื่อนร่วมโต๊ะทำให้ค่ำคืนนี้มีสีสรร จบด้วยความตลึงเมื่อเรียกเก็บบิล... สามล้านกว่าดอง หรือ สี่พันห้า หรือร้อยสี่สิบกว่าเหรียญ.... แพงสุดเท่าที่มาเที่ยวเวียดนามครั้งนี้... 

ดินเนอร์ที่ร้านโบที บิสโทร

ตับเป็ด - ฟัวกรา

ผักย่าง

เราสั่งสเต๊ก กินได้ครึ่งเดียว อีกครึ่งเทศบาลพอลฟาดเรียบ เจริญอาหารจริงพ่อคุณ!
เข้าห้องน้ำเจอทิชชูไม่มีแกน

เราขอเดินกลับ ปล่อยให้ซูซานกับพอลนั่งแท็กซี่กลับ ระยะทางประมาณสองกิโลกว่า ตอนเดินกลับไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย อากาศก็เย็นสบายเหมือนหน้าหนาวที่เชียงดาว... พอกลับมาถึงโรงแรม ซูซานกับพอลยืนคุยกับป้าหยุ้มเจ้าของโรงแรมที่ล็อบบี้ เราเข้าไปร่วมวงสนทนาสักครู่พวกเราก็ขอตัวขึ้นห้อง, ซูซานไปห้องเอาขนมมากินที่ห้องเรา, เปิดเบียร์อีกคนละสองกระป๋อง คุยกันเพลินจนดึก, ซูซานกลับห้อง เราก็อาบน้ำนอน

เดินกลับโรงแรม อดควักมือถือออกมาถ่ายไม่ได้, สวยมากๆ เสียดายมือถือเรารุ่นโบราณ ถ่ายภาพกลางคืนไม่สวยเลย

เดินผ่านน้ำพุข้างบิ๊กซี เสียดายเขาไม่ได้เปิดน้ำพุและเปิดไฟ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีคนไปถ่ายรูปกัน

บันไดขึ้นโรงแรมที่เรานั่งสูบบุหรี่ทุกเช้า, ในภาพพอลกับซูซานยืนคุยกับป้าหยุ่มเจ้าของโรงแรม

2019-04-15 เวียดนามทริป วันที่ 7 - เดินเล่นกับซูซาน

เมื่อวานคุยกับซูซานว่าจะไปเดินเล่นแต่ยังไม่แน่ใจว่าจะไปสวนดอกไม้ หรือจะไปวัดบนเนินใกล้ๆ กับทะเลสาบกลางเมือง... หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จเรากับซูซานก็ออกไปเดินเล่น ส่วนพอลกลับขึ้นห้องเพราะไม่อยากเดิน... เราเดินขึ้นเนิน, ผ่านตลาด แล้วเดินเรียบทะเลสาบ จากนั้นเดินขึ้นเนินเขาไปทางสนามกอล์ฟ มีวัดจีนหลังใหญ่, ประตูรั้วปิด แต่ประตูข้างเปิด...ซูซานเลยเดินเข้าไป แล้วเดินดูรอบๆ เห็นประตูแง้มๆ ซูซานเปิดเข้าไป แม่ชีเดินออกมาแล้วชี้ไปทางบันไดด้านหน้าวัด เราเดินขึ้นขึ้นไปชั้นสอง วัดนี้ก่อสร้างเสร็จประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ เหลือตกแต่งภายใน เห็นคนงานกำลังลงสีขอบประตู เราเดินไปด้านหลังอาคาร เห็นพระแต่งตัวสีเทา ถ้าใครเคยดูหนังจีนก็จะนึกออก แบบพระวัดเส้าหลินอะไรทำนองนั้น, พระหนุ่มที่ว่ากำลังไสไม้เพื่อทำอะไรสักอย่าง... ไม่แน่ใจ ท่านเปิดประตูแล้วชี้ให้เราเข้าไปชมภายในได้ พวกเราเดินชมสักพัก ก็เดินกลับออกมา

ถนนหน้าโรงแรม

วันนี้เดินอ้อมไปหลังตลาดดาลัทแล้วเดินทะลุตลาดไปทะเลสาบ, โซนนี้ของตลาดเป็นตึกใหม่ อารมณ์คล้ายตลาดวโรรส

เดินไปหน้าตลาดเพื่อไปยังทะเลสาบซวนหวง

ถนนเลียบทะเลสาบ, ภาพนี้ทะเลสาบอยู่ฝั่งตรงกันข้ามถนน เราต้องการถ่ายภาพธงประดับเสา
วัดจีนบนเนิน ใกล้สนามกอล์ฟ
วัดยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์, ช่างและพระกำลังตกแต่งภายใน
อุปกรณ์ตกแต่งยังวางเกลื่อนพื้น, แต่อีกไม่นานก็คงจะเสร็จแล้ว
ช่างกำลังพ่นแล็กเกอร์
หินอ่อนแกะสลักตรงประตูด้านข้าง
วิวทะเลสาบซวนหวงตรงกลางภาพ, หวังว่าที่ว่างข้างวัดนี้จะไม่มีการก่อสร้างเพิ่ง, แต่ก็คงเป็นไปได้ยาก

เดินต่อไปหมู่บ้านสนามกอล์ฟ เป็นหมู่บ้านสร้างใหม่อยู่ตรงกันข้ามกับสนามกอล์ฟ สำหรับนักกอล์ฟที่มาจากต่างจังหวัดหรือสำหรับชาวต่างชาติที่มาเล่นกอล์ฟ. พวกเราเดินทะลุหลังหมู่บ้าน เดินเข้าตรอกซอยซึ่งเป็นทางลัดกลับโรงแรม แวะดื่มกาแฟ, ร้านกาแฟที่นี่มีเยอะมาก ดื่มเสร็จก็เดินกลับโรงแรม ทันเวลาก่อนที่ฝนจะกระหน่ำตกลงมา. ขึ้นห้องแล้วพักผ่อน...

แวะร้านกาแฟระหว่างเดินกลับโรงแรม

มาถึงโรงแรมฝนก็เทกระหน่ำลงมา, ตั้งแต่มาดาลัท ฝนตกทุกวัน และตกตรงเวลา คืนช่วงบ่ายถึงเย็น

ตอนเย็นกลับไปทานที่ร้าน 186 อีก... อาหารอร่อย ราคาไม่แพง เบียร์ถูก บริการดี แต่บรรยากาศสุดๆ เสียงดังสุดๆ ดังกว่าร้านอาหารจีนไหนๆที่เคยไป ทุกครั้งที่มาจะมีลูกค้าที่มาเป็นกลุ่มสั่งเบียร์กระป๋องเป็นลัง, ลังละสองโหล สูบบุหรี่กันในร้านนี่เป็นเรื่องปกติ... แต่ถึงอย่างไรพวกเราก็กลับมาทานเพราะอาหารอร่อยมาก... ซูซานตีซี้กับเจ้าของร้านถึงขาดขอน้ำแข็งกลับมาใส่เบียร์ที่ห้องด้วย... แรงค์! ...กลับมาถึงโรงแรม ซูซานมาดื่มเบียร์ต่อที่ห้องเรา คุยกันสัพเพเหระหมดเบียร์ไป 4 กระป๋อง สองคน ส่วนพอลไม่ดื่ม รายนั้นคุยไปด้วย กินขนมไปด้วย น้ำหนักเลยไม่ลดสักที

กลับมาทานร้าน 168 อีกแล้ว, ทุกครั้งที่มาก็อดถ่ายรูปโต๊ะที่ลูกค้าเช็คบิลไปแล้วไม่ได้, โต๊ะนี้ดื่มเบียร์อย่างน้อย 2 ลัง ดูจากใต้โต๊ะ

วันนี้คนเยอะเหมือนเดิม, อาหารทะยอยมาไม่พร้อมกัน แต่ย้ำว่าร้านนี้อร่อย ราคาไม่แพง

หลังจากเช็คบิล ซูซานขอน้ำแข็งกลับโรงแรมด้วย

น้ำแข็งที่นี่ก้อนใหญ่โตมโหฬาร, ก้อนเดียวเต็มแก้วเบียร์เลยทีเดียว

2019-04-14 เวียดนามทริป วันที่ 6 ดินเนอร์ที่บ้านไกด์เลียม

วันนี้ตื่นนอนแล้วรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวปวดเมื่อยไปหมด อาจเป็นเพราะอยู่เชียงใหม่ไม่ได้ออกกำลังกายแต่พอมาที่นี่เดินเยอะมาก, เมื่อวานวิ่งฝ่าฝนไปขึ้นรถ และแช่น้ำอุ่นเกือบครึ่งชั่วโมง... รวมๆกันเลยทำให้ไม่สบายแต่ก็ไม่หนักหนาอะไร. หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปทานข้าวเช้า ซูซานและเจมส์นั่งทานอยู่ก่อนแล้ว พวกเราเข้าไปสมทบ  ทานเสร็จเราขอตัวขึ้นห้องแล้วกินยาพารา แล้วนอนหลับทั้งวัน. สะดุ้งตื่นตอนเที่ยงกว่าๆ พอลโทรมาถามว่าอยากกินอะไร จะซื้อเข้ามาให้, เราไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นเลยบอกไม่ต้องซื้ออะไรมาให้... พอวางหูแล้วนอนหลับต่อ

ทุกเช้า เราจะมานั่งสูบบุหรี่ตรงบันไดทางขึ้นโรงแรม ดูวิถีชีวิตของคนที่นี่ ดูรถราขวักไขว่

สะดุ้งตื่นอีกทีตอนสี่โมงกว่า ต้องลุกขึ้นแต่งตัวเพราะรถแท็กซี่จะมารับตอน 5 โมงเพื่อไปบ้านไกด์เลียม. เจ้าของโรงแรมเรียกแท็กซี่ให้ พวกเราข้ามถนนไปขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดตรงกันข้ามโรงแรม... รู้สึกแปลกไ เพราะพวกเราไม่รู้ปลายทาง, ไม่แน่ใจว่าแท็กซี่จะพาเราไปถูกหรือเปล่า, เบอร์ติดต่อของไกด์ก็ลืมขอไว้ ซูซานขอไว้แต่หาไม่เจอ... นั่งรถมาไม่ถึงสิบนาที เข้าซอยแคบ เห็นไกด์เลียมยืนรอค่อยโล่งใจ 

นั่งรถแท็กซี่ไปบ้านไกด์เลียม

ทางขึ้นบ้านไกด์เลียมเป็นเนินชัน, มีนักท่องเที่ยวชาวเวียดนามแวะมาถ่ายรูปอยู่เนืองๆ พวกเราพากันเดินขึ้นเนิน หลังจากเนินแรก พอลขอนั่งพัก, แล้วเดินต่อขึ้นเนินไปอีกหน่อย  แล้วเลี้ยวลงเนินไปอีกนิดก็ถึง เราแบกเบียร์มาด้วย 1 ลัง หรือ 24 กระป๋อง เข้าไปในบ้าน เป็นทาวน์เฮาส์สองชั้น แม้จะไม่กว้างมาก แต่จัดบ้านได้อย่างลงตัว และสะอาดสะอ้านมากๆ Trinh เมียไกด์เลียมกำลังเตรียมอาหารเย็น เป็นเนื้อผัดกินกับผักสดจิ้มซีอิ๊วขาวใส่วาซาบิ นอกจากนั้นยังมีหม้อไฟทะเล ฝีมือทำกับข้าวดีเลิศ

พวกเราที่ดื่มเบียร์มี 4 คน คือ ไกด์เลียม, ตริห์น-เมียไกด์เลียม, ซูซาน และเรา ส่วนพอลดื่มน้ำเปล่า. พวกเราดื่มเบียร์หมดไป 36 กระป๋อง ทุกครั้งที่ใครจะดื่มก็จะ หมด,ไฮ,บา....โยว์ (แปลว่า หนึ่ง สอง สาม....ชนแก้ว) ดังนั้นทุกคนในวงจึงดื่มเท่าๆกันเพราะต้องยกชนแก้วก่อนดื่ม. 

เกือบสามทุ่มแล้วต้องขอตัวกลับ เพราะไม่อย่างนั้นคงต้องคลานลงเนินแน่ๆ นอกจากนั้น ตริห์น, เมียไกด์เลียมต้องตื่นเช้าไปเปิดร้านกาแฟตอนตีห้า โอ้แม่เจ้า ดื่มเบียร์ไป 9 กระป๋อง แล้วต้องไปเปิดร้านแต่เช้าตรู่ เราคงปิดร้านเพราะแฮงค์ไปแล้วอ่ะ.... บอกลา ตริห์นและหง็อก แล้วเลียมโทรเรียกรถแท็กซี่และเดินลงเนินไปส่งพวกเราขึ้นแท็กซี่กลับโรงแรม... เป็นดินเนอร์ที่สนุกที่สุดในเวียดนามเลยทีเดียว

นักท่องเที่ยวชาวเวียดนามมาถ่ายรูปกับถนนทางขึ้นบ้านไกด์เลียม เพราะเป็นถนนที่ชันที่สุดในดาลัท

ถ่ายรูป, เช็คอิน... ถนนทั้งชันและแคบ แม้แต่รถมอเตอร์ไซด์ยังขับสวนกันไม่ได้

ตริห์น เมียไกด์เลียม ทำเนื้อผัดกินกับผักสด และซีฟู้ดฮอทพอร์ทเลี้ยง ฝีมือทำอาหารดีมากๆ

จากซ้ายไปขวา - ไกด์เลียม, ตริห์น, พอล, ซูซาน และ ง็อก

ง็อกเอาเอียร์มัฟมาให้พอลใส่, กลัวพอลหนาว!

ดื่มสี่คน 36 กระป๋อง, คนละ 9 กระป๋อง. ง็อกเอากระป็องมาเรียงเป็นปราสาทได้เลยทีเดียว

ถึงเวลาบอกลา

ไกด์เลียมโทรเรียกรถแท็กซี่และเดินลงมาส่งพวกเราขึ้นรถ

กลับถึงโรงแรม, ล้างหน้าแปรงฟัน เปลี่ยนชุดแล้วเข้านอน อากาศที่นี่เย็นสบาย เหงื่อไม่ค่อยออก และมึนๆด้วย จึงขี้เกียจอาบน้ำ

แวะห้องซูซาน กินขนมที่ซูซานซื้อมาเมื่อตอนบ่าย